Borsuk

Witam :)

Dzisiaj ssak, który także występuje w Polsce.

•    

• Borsuk

   Jest mieszkańcem lasów liściastych oraz mieszanych położonych w pobliżu łąk i pól. Trudno go spotkać, ponieważ wiedzie życie bardzo skryte i głównie nocne. Żyje w rodzinnych grupach. Na siedzibę wybiera tereny pagórkowate. Unika podmokłych obszarów, gdzie zbierająca się woda mogłaby zalewać norę.

   Borsuk jest wszystkożerny. Je szczególnie dużo, gdy szykuje się do zimowej drzemki.

• Ciało

   Masywny borsuk ma piękne futro- srebrzystoczarne na grzbiecie, a czarne pod pyskiem i na łapach. Wąska głowa jest biała, a tylko po bokach od nosa do ucha biegną czarne pasy.

   Poruszający się borsuk nie jest mistrzem gracji...Idąc, na krótkich i masywnych łapach zakończonych ostrymi pazurami, przechyla się z boku na bok. 

• Mieszkanko

   Borsuki mają łapy i pazury przystosowane do kopania w ziemi. Nic więc dziwnego, że same wygrzebują sobie nory. I to nie byle jakie! Borsucza nora to prawdziwa rezydencja. Spośród zwierząt występujących w Europie podobnymi umiejętnościami budowniczych mogą poszczycić się tylko króliki i bobry.

Komory w norze borsuka pełnią identyczne funkcje jak pomieszczenia w mieszkaniu człowieka. Jedne służą jako sypialnie, inne jako pokoje dla dzieci. Borsuki kopią także z dala od nory specjalne dołki, których używają jako toalety. Dbają też o porządek w swoim domostwie. Zwierzęta te, nigdy nie zostawiają odpadków w norze ani w jej pobliżu.
Jedna nora może służyć borsuczej rodzinie przez pokolenia. W tym czasie jest stale rozbudowywana. Może mieć mieć nawet do kilkudziesięciu wejść, kilka poziomów i zajmować taką powierzchnię jak dwupokojowe mieszkanie.

Pozdrawiam 

Patrycja

Łoś

Witam :)

Dzisiaj następny ssak.

• Łoś 

   Łosie zamieszkują przeważnie podmokłe tereny : obszary bagienne lub wilgotne lasy. Dzięki bardzo długim nogom i specjalnej budowie racic mogą się poruszać po grząskim terenie i nie zapadają się mimo swojej ogromnej masy. Dorosły samiec łosia -byk- może ważyć nawet 400 kilogramów! Łoś zwykle idzie wolnym, majestatycznym krokiem - rzadko kłusuje.

   W Polsce łosie najliczniej zadomowiły się w Kampinoskim Parku Narodowym i na Bagnach Biebrzańskich.

 

samiec łosia - byk

samica łosia - klępa

młode łosie - łoszaki

• Wędrowiec

   Jesienią łosie opuszczają podmokłe tereny i udają się na bardziej suche, aby tam spędzić zimę. Można je wtedy spotkać w borach sosnowych. Są wytrzymałymi wędrowcami i potrafią przemierzać wielokilometrowe trasy. Wydawałoby się, że z tak okazałym porożem trudno jest łosiom przechodzić między drzewami i przedzierać się przez zarośla. Tymczasem samce bardzo zręcznie unikają zaczepiania o gałęzie i nie zaklinowują się w leśnej gęstwinie.

• Pływak

   Łoś jest dobrym pływakiem. Czasem pokonuje wpław dość spore odległości. Potrafi także nurkować, nawet na głębokość kilku metrów, wtedy, gdy poszukuje ulubionych roślin wodnych na dnie. Łoś wyczuwa je pod nogami i odnajduje za pomocą węchu.

• Poroże

   Poroże łosia jest masywne i rozrasta się na boki. Niektóre byki noszą rozłożyste , lekko spłaszczone, przypominające łopaty. Takie samce nazywane są łopataczami. Jeśli poroże łosia rozrosło się w formie gałęzi, to jego właściciela nazywa się badylarzem. Łoś zrzuca poroże zimą. Nowe odrasta mu na wiosnę. Jedna część poroża łosia nosi nazwę rosochy i może ważyć kilka kilogramów. Ani matka ani młode nie mają na głowie poroża.

poroże łopatacza

poroże badylarza

• Obrona

   Chociaż poroże łosia mogłoby być potężnym orężem w razie niebezpieczeństwa, łosie używają go jedynie do walk godowych. W starciu z drapieżnikami posługują się długimi nogami. Kopniaki łosia napastnik na pewno odczuwa dotkliwie.

• Maluchy

   Samica łosia - klępa - rodzi jedno lub dwoje młodych - łoszaków. Łoszaki są brązowoczerwone i w przeciwieństwie do koźląt i cieląt nie mają białych plamek. Matka karmi młode mlekiem przez cztery miesiące. Już po kilku dniach maluch może razem z nią wędrować.

• Przysmaki

   Zimą łosie żywią się korą drzew. Latem zjadają zioła, soczyste pędy i zielone liście, bez trudu sięgając po nie nawet do wysoko rosnących gałęzi. Wiosennym przysmakiem są rośliny wodne, np. kaczeńce. Ulubionym pokarmem łosi są wierzbowe gałązki.

kaczeńce

Pozdrawiam

Patrycja

Sarna

   Witam :)

Teraz czas na sarny.

•     Sarna

   Sarny są znacznie mniejsze od jeleni. Mają rudobrązową sierść, która przed zimą staje się jaśniejsza (szarobrązowa). Sarny żerują stadami. Często wychodzą z lasu na pola. Samiec, czyli kozioł, ma na głowie dużo skromniejsze poroże niż jeleń. Jest krótkie i ma zwykle tylko trzy odnogi.

Młode sarny-koźlę

Samica sarny-koza

Samiec sarny-kozioł

• Różne gatunki!

   Sarny często mylone są z samicami jeleni i uznawane za ten sam gatunek. Warto zapamiętać, że sarna nie jest "żoną" jelenia, bo sarny i jelenie to przedstawiciele różnych gatunków!

     

• Na polach

   Wczesny ranek i zapadająca noc to ulubione pory żerowania saren. Widok kilkunastu osobników poszukujących pożywienia na polu albo na łące nie jest rzadkością. Posilające się sarny są bardzo czujne. W razie niebezpieczeństwa znikają w pobliskich zaroślach. Białe plamy na zadzie, zwane lusterkami, pomagają zwierzętom orientować się, w którą stronę uciekają członkowie stada.

• Skromne poroże

   Skromne poroże na głowie samca sarny nazywamy parostkami. Samiec traci je późną jesienią. Nowe poroże odrasta mu na początku zimy. Odrastające parostki pokryte są cienką, dobrze ukrwioną skórą-scypułem. Gdy parostki są już w pełni wyrośnięte, kozioł ściera scypuł, ocierając porożem o drzewa. 

Wiosną kozły sarny odzyskują poroże i tracą zimową sierść.

• Mistrzowie skoków

   Spokojne sarny posilają się roślinnością, przechadzając się po łące lub polu. Gdy jednak coś je spłoszy, uciekają, wykonując dalekie i wysokie skoki. Jeden sarni sus może mierzyć nawet kilka metrów.

Pozdrawiam

Patrycja

Jeleń

Witam :)

W tym i następnym poście opiszę najczęściej mylone gatunki. Jelenie i sarny. Na pierwszy ognień wezmę jelenie.

• Jelenie

   Jelenie można spotkać we wszystkich lasach w naszym kraju. Samce noszą na głowie okazałe poroże, które nazywamy wieńcem. Gdy przychodzi przedwiośnie samce zrzucają wieniec, aby przez wiosnę i lato wyhodować jeszcze piękniejsze.

Samice takiego poroża nie mają. 

Potyczki

   Głośne ostrzegawcze porykiwanie byka, strzegącego swojej grupy samic, często wystarcza żeby konkurent uciekł. Jeśli nie, potrzeba powtórzyć ostrzeżenie. Tym razem prezentacją potężnej sylwetki i wielkiego poroża. Samce biegną obok siebie aby ocenić swoje szanse. Jeśli natrętny konkurent nie ucieknie, byki muszą stanąć do walki. Zderzają się porożem tak długo, aż jeden z nich uzna przewagę drugiego i się podda.  

Samica jelenia- ŁANIA

Samiec jelenia - BYK

• Menu

   Jelenie są absolutnymi wegetarianami. Żywią się tylko i wyłącznie roślinami. Jelenie żerują tam, gdzie czują się bezpiecznie. Wiosną i latem zajadają się młodymi pędami drzew, krzewów, traw i ziół. Jesienią wybierają żołędzie i orzeszki bukowe, a zimą muszą się zadowolić porostami, mchami, korami drzew oraz tym co my ludzie im podarujemy.

• Rykowisko

   W okresie godowym, który jest na jesieni i nosi nazwę rykowiska, samce zabiegają o samice. Najsilniejsze byki zbierają dookoła siebie grupę łań, z którymi spłodzą młode. Każdy samiec broni swoich łań! Donośnym rykiem odgania konkurentów, którzy chcą odbić mu choćby jedną partnerkę.

• Cielaczki

   Młode jeleni nazywa się cielakami. Są rude z białymi plamkami na grzbiecie. Dzięki takiemu umaszczeniu mogą zostać niezauważone wśród zarośli. Łania zostawia je w kryjówce i oddala się, gdy idzie się paść, aby nie ściągać uwagi drapieżników.

Pozdrawiam 

Patrycja

Dzik jest dziki

Witam :) 

   Następne zwierzę leśne, które opiszę to dzik.

• Dzik

   Jest przodkiem domowej świni, dlatego jest do niej bardzo podobny. Ma duży, klinowaty łeb, charakterystyczny długi ryj, którym wykopuje spod ziemi pożywienie. U dorosłych dzików po obu stronach ryja wyrastają długie i charakterystycznie wygięte kły, nazywane szablami. (Samice mają dużo większe i wyraźniejsze kły.)

Tułów dzika jest raczej krępy. Na każdej nodze ma raciczki. 

Od domowej świni dzika odróżnia szarobrunatna, szorstka sierść oraz prosty i krótki ogonek zakończony pędzelkiem sierści.
   Dziki żyją w rodzinnych grupach, zwanych watahami. Samiec nazywany jest odyńcem, samica - lochą, a małe dziczki warchlakami.

• Niewybredny

   Dzik jest wszystkożernym zwierzęciem. Żeruje rano lub wieczorem. Zjada jagody, orzechy, trawy, korzonki, zioła oraz larwy owadów. Jednak najchętniej zajada się żołędziami. W poszukiwaniu jedzenia udają się na pola uprawne, najczęściej na te z ziemniakami i kukurydzą.

• Kąpiele w błocie

   W lecie dziki chętnie zażywają kąpieli błotnych. Taplają się wtedy w wielkich kałużach. Błoto oblepia ich sierść i działa jak środek odstraszający owady. Woda dodatkowo pomaga im ochłodzić się. Po takiej kąpieli dziki lubią ocierać się o drzewa.

Locha z warchlakami

• Dzikusek

   Dzik ma doskonale rozwinięty zmysł węchu i słuchu. Jest bardzo spostrzegawczy i niezmiernie czujny. Natychmiast dostrzega nawet najmniejszy ruch w gęstwinie leśnej i ucieka jak najszybciej. Samica gdy przebywa z młodymi, gdy tylko poczuje się niepewnie i uzna, że młodym grozi niebezpieczeństwo-zaatakuje.

• Warchlaczki

   Młode dziki przypominają wyglądem rodziców, ale ubarwienie ich sierści jest zupełnie inne. Warchlaki są rudobrązowe w podłużne jasne paski (gdy dorosną pasy zanikają, a sierść ciemnieje).

Pozdrawiam 

Patrycja

   

Rudy lis

Witam :)

Dzisiaj pod lupę weźmiemy następnego rudzielca z lasu. Tym razem lisa...

   Lis jest zwierzęciem aktywnym głównie po zmroku, ale czasami można dostrzec go przemykającego przez łąkę, pole lub biegnącego obok lasu w ciągu dnia.

• Mieszkanie

   Lisy mieszkają w norach, których zwykle mają kilka. Są one głębokie, sięgające nawet 3 metrów, a prowadzi do niej kilka korytarzy. W głównej norze lisica rodzi i przez pewien czas wychowuje młode. Następnie wspólnie, samica i samiec, opiekują się młodymi.

Bardzo często zajmują nory wykopane przez borsuki. (Lisią norę łatwo odróżnić od borsuczej. Lis jest bałaganiarzem i niechlujem, dlatego wokół nory walają się resztki pożywienia oraz odchody. Można też rozpoznać po zapachu, który dookoła jest okropny.)

• Rude maluchy

   W jednym miocie lisica może wydać na świat kilkoro młodych, które zaraz po urodzeniu są głuche i ślepe, pokryte szarm puchem z białą plamką na gardle. Gdy liski podrosną, rodzice uczą je polować.

• Zdolny myśliwy

   Te rudzielce są skutecznymi i wytrwałymi myśliwymi. Mają bardzo dobry słuch i węch. Potrafią długo czekać na zdobycz i bardzo ostrożnie się do niej skradać. Polują głównie na zające, króliki i myszy. Nie gardzą też ptakami, ich jajami, żabami i jaszczurkami. Jeśli znajdą się blisko ludzi nie boją się zakraść do kurnika, by wykraść kurę.

Polowanie na małe gryzonie jest odmienne niż na większe ofiary, ponieważ posługuje się wtedy dobrym słuchem. Idąc z pyskiem niemal przy ziemi, węszy i nasłuchuje dźwięków z podziemnych korytarzy. Gdy wytropi, rozkopuje ziemię i łapie go. Jeśli jednak gryzoń zostanie zaskoczony na powierzchni, lis wykonuje swój charakterystyczny atak z powietrza: wybija się wysoko i spada na ofiarę. 

• Futerko

   Futro lisa jest bardzo piękne oraz ciepłe. Zwykle na grzbiecie jest rude a od spodu białawe, jednak ubarwienie lisa bywa bardzo zmienne - od jasnorudego do zupełnie czarnego. Końcówka lisiego ogona jest biała lub czarna.

Pozdrawiam 

Patrycja

Rudy ( i nie tylko) gryzoń

    Witam :)

   Wielkimi krokami zbliża się zima, więc nie wypadałoby nie wspomnieć o zwierzętach leśnych. 

Jako pierwszemu zwierzęciu przyjrzymy się wiewiórce. 

   

•    Wiewiórka

   Jest bardzo ruchliwym gryzoniem. Cały dzień buszuje w koronach drzew w poszukiwaniu nasion drzew, orzechów, owoców, owadów oraz także ptasich jaj. Zjada też leśne grzyby, które po zebraniu suszy na gałęziach.

Możemy ją spotkać w lasach liściastych i mieszanych, ale także na terenie miejskich parków, ogródków działkowych i dużych ogrodów. Jej domem są dziuple wykute przez dzięcioły i budki lęgowe zawieszane przez ludzi. Wiewiórka potrafi sama zbudować gniazdo, które ma kulisty kształt i przypomina gniazdo sroki. Wyplata je z drobnych gałązek w rozwidleniu konarów wysoko na drzewie. 

• Po co wiewiórce kita?

   Puszysty ogonek, który posiada nasza bohaterka jest jej znakiem rozpoznawczym, jednak ma jeszcze inne funkcje do spełnienia.

W zimne dni służy jej za ciepłą kołderkę, którą się okrywa podczas snu.

Natomiast gdy porusza się po wysokich drzewach, ogon pomaga jej utrzymać równowagę, a podczas dalekich skoków między drzewami działa jak ster i podpora przy lądowaniu. (Wiewiórka potrafi pokonać jednym skokiem aż do 5 metrów ! ).

   Pędzelki na uszach wiewiórki są okazałe tylko zimą, ponieważ latem kępki są dużo mniejsze.

• Akrobatka

   Gryzoń ten ma bardzo zwinne przednie łapki, Dzięki ostrym pazurkom na palcach wiewiórka potrafi błyskawicznie obracać w nich pożywienie a mocnymi zębami wyjadać to co najsmaczniejsze.

Dla naszego rudego gryzonia chodzenie po pniu drzewa głową w dół nie jest niczym specjalnym, ponieważ dzięki tym pazurkom potrafi się mocno przyczepić.

• Kolorek

   Futerko wiewiórki może być w różnych odcieniach brązu - od jasnego do ciemnego oraz rude. Brzuch gryzonia zawsze jest biały.

Wiewiórki z niemal czarnym futerkiem nie są innym gatunkiem. Jest to po prostu, najczęściej górska, odmiana wiewiórki pospolitej.

• Najciekawszy gatunek

   Niewątpliwie najciekawszym gatunkiem są latające wiewiórki. Potrafią one szybować z góry na dół lotem ślizgowym dzięki obecności fałdu skórnego występującego po bokach ciała, między kończynami przednimi a tylnymi. Podczas "lotu" zwierzę  rozpościera łapki, rozkładając fałd skórny, a długi i spłaszczony ogonek służy jako ster. Wielka latająca wiewiórka potrafi pokonać odległość nawet do 50 metrów!

Pozdrawiam 

Patrycja