Łoś

Witam :)

Dzisiaj następny ssak.

• Łoś 

   Łosie zamieszkują przeważnie podmokłe tereny : obszary bagienne lub wilgotne lasy. Dzięki bardzo długim nogom i specjalnej budowie racic mogą się poruszać po grząskim terenie i nie zapadają się mimo swojej ogromnej masy. Dorosły samiec łosia -byk- może ważyć nawet 400 kilogramów! Łoś zwykle idzie wolnym, majestatycznym krokiem - rzadko kłusuje.

   W Polsce łosie najliczniej zadomowiły się w Kampinoskim Parku Narodowym i na Bagnach Biebrzańskich.

 

samiec łosia - byk

samica łosia - klępa

młode łosie - łoszaki

• Wędrowiec

   Jesienią łosie opuszczają podmokłe tereny i udają się na bardziej suche, aby tam spędzić zimę. Można je wtedy spotkać w borach sosnowych. Są wytrzymałymi wędrowcami i potrafią przemierzać wielokilometrowe trasy. Wydawałoby się, że z tak okazałym porożem trudno jest łosiom przechodzić między drzewami i przedzierać się przez zarośla. Tymczasem samce bardzo zręcznie unikają zaczepiania o gałęzie i nie zaklinowują się w leśnej gęstwinie.

• Pływak

   Łoś jest dobrym pływakiem. Czasem pokonuje wpław dość spore odległości. Potrafi także nurkować, nawet na głębokość kilku metrów, wtedy, gdy poszukuje ulubionych roślin wodnych na dnie. Łoś wyczuwa je pod nogami i odnajduje za pomocą węchu.

• Poroże

   Poroże łosia jest masywne i rozrasta się na boki. Niektóre byki noszą rozłożyste , lekko spłaszczone, przypominające łopaty. Takie samce nazywane są łopataczami. Jeśli poroże łosia rozrosło się w formie gałęzi, to jego właściciela nazywa się badylarzem. Łoś zrzuca poroże zimą. Nowe odrasta mu na wiosnę. Jedna część poroża łosia nosi nazwę rosochy i może ważyć kilka kilogramów. Ani matka ani młode nie mają na głowie poroża.

poroże łopatacza

poroże badylarza

• Obrona

   Chociaż poroże łosia mogłoby być potężnym orężem w razie niebezpieczeństwa, łosie używają go jedynie do walk godowych. W starciu z drapieżnikami posługują się długimi nogami. Kopniaki łosia napastnik na pewno odczuwa dotkliwie.

• Maluchy

   Samica łosia - klępa - rodzi jedno lub dwoje młodych - łoszaków. Łoszaki są brązowoczerwone i w przeciwieństwie do koźląt i cieląt nie mają białych plamek. Matka karmi młode mlekiem przez cztery miesiące. Już po kilku dniach maluch może razem z nią wędrować.

• Przysmaki

   Zimą łosie żywią się korą drzew. Latem zjadają zioła, soczyste pędy i zielone liście, bez trudu sięgając po nie nawet do wysoko rosnących gałęzi. Wiosennym przysmakiem są rośliny wodne, np. kaczeńce. Ulubionym pokarmem łosi są wierzbowe gałązki.

kaczeńce

Pozdrawiam

Patrycja

Sarna

   Witam :)

Teraz czas na sarny.

•     Sarna

   Sarny są znacznie mniejsze od jeleni. Mają rudobrązową sierść, która przed zimą staje się jaśniejsza (szarobrązowa). Sarny żerują stadami. Często wychodzą z lasu na pola. Samiec, czyli kozioł, ma na głowie dużo skromniejsze poroże niż jeleń. Jest krótkie i ma zwykle tylko trzy odnogi.

Młode sarny-koźlę

Samica sarny-koza

Samiec sarny-kozioł

• Różne gatunki!

   Sarny często mylone są z samicami jeleni i uznawane za ten sam gatunek. Warto zapamiętać, że sarna nie jest "żoną" jelenia, bo sarny i jelenie to przedstawiciele różnych gatunków!

     

• Na polach

   Wczesny ranek i zapadająca noc to ulubione pory żerowania saren. Widok kilkunastu osobników poszukujących pożywienia na polu albo na łące nie jest rzadkością. Posilające się sarny są bardzo czujne. W razie niebezpieczeństwa znikają w pobliskich zaroślach. Białe plamy na zadzie, zwane lusterkami, pomagają zwierzętom orientować się, w którą stronę uciekają członkowie stada.

• Skromne poroże

   Skromne poroże na głowie samca sarny nazywamy parostkami. Samiec traci je późną jesienią. Nowe poroże odrasta mu na początku zimy. Odrastające parostki pokryte są cienką, dobrze ukrwioną skórą-scypułem. Gdy parostki są już w pełni wyrośnięte, kozioł ściera scypuł, ocierając porożem o drzewa. 

Wiosną kozły sarny odzyskują poroże i tracą zimową sierść.

• Mistrzowie skoków

   Spokojne sarny posilają się roślinnością, przechadzając się po łące lub polu. Gdy jednak coś je spłoszy, uciekają, wykonując dalekie i wysokie skoki. Jeden sarni sus może mierzyć nawet kilka metrów.

Pozdrawiam

Patrycja

Jeleń

Witam :)

W tym i następnym poście opiszę najczęściej mylone gatunki. Jelenie i sarny. Na pierwszy ognień wezmę jelenie.

• Jelenie

   Jelenie można spotkać we wszystkich lasach w naszym kraju. Samce noszą na głowie okazałe poroże, które nazywamy wieńcem. Gdy przychodzi przedwiośnie samce zrzucają wieniec, aby przez wiosnę i lato wyhodować jeszcze piękniejsze.

Samice takiego poroża nie mają. 

Potyczki

   Głośne ostrzegawcze porykiwanie byka, strzegącego swojej grupy samic, często wystarcza żeby konkurent uciekł. Jeśli nie, potrzeba powtórzyć ostrzeżenie. Tym razem prezentacją potężnej sylwetki i wielkiego poroża. Samce biegną obok siebie aby ocenić swoje szanse. Jeśli natrętny konkurent nie ucieknie, byki muszą stanąć do walki. Zderzają się porożem tak długo, aż jeden z nich uzna przewagę drugiego i się podda.  

Samica jelenia- ŁANIA

Samiec jelenia - BYK

• Menu

   Jelenie są absolutnymi wegetarianami. Żywią się tylko i wyłącznie roślinami. Jelenie żerują tam, gdzie czują się bezpiecznie. Wiosną i latem zajadają się młodymi pędami drzew, krzewów, traw i ziół. Jesienią wybierają żołędzie i orzeszki bukowe, a zimą muszą się zadowolić porostami, mchami, korami drzew oraz tym co my ludzie im podarujemy.

• Rykowisko

   W okresie godowym, który jest na jesieni i nosi nazwę rykowiska, samce zabiegają o samice. Najsilniejsze byki zbierają dookoła siebie grupę łań, z którymi spłodzą młode. Każdy samiec broni swoich łań! Donośnym rykiem odgania konkurentów, którzy chcą odbić mu choćby jedną partnerkę.

• Cielaczki

   Młode jeleni nazywa się cielakami. Są rude z białymi plamkami na grzbiecie. Dzięki takiemu umaszczeniu mogą zostać niezauważone wśród zarośli. Łania zostawia je w kryjówce i oddala się, gdy idzie się paść, aby nie ściągać uwagi drapieżników.

Pozdrawiam 

Patrycja

Dzik jest dziki

Witam :) 

   Następne zwierzę leśne, które opiszę to dzik.

• Dzik

   Jest przodkiem domowej świni, dlatego jest do niej bardzo podobny. Ma duży, klinowaty łeb, charakterystyczny długi ryj, którym wykopuje spod ziemi pożywienie. U dorosłych dzików po obu stronach ryja wyrastają długie i charakterystycznie wygięte kły, nazywane szablami. (Samice mają dużo większe i wyraźniejsze kły.)

Tułów dzika jest raczej krępy. Na każdej nodze ma raciczki. 

Od domowej świni dzika odróżnia szarobrunatna, szorstka sierść oraz prosty i krótki ogonek zakończony pędzelkiem sierści.
   Dziki żyją w rodzinnych grupach, zwanych watahami. Samiec nazywany jest odyńcem, samica - lochą, a małe dziczki warchlakami.

• Niewybredny

   Dzik jest wszystkożernym zwierzęciem. Żeruje rano lub wieczorem. Zjada jagody, orzechy, trawy, korzonki, zioła oraz larwy owadów. Jednak najchętniej zajada się żołędziami. W poszukiwaniu jedzenia udają się na pola uprawne, najczęściej na te z ziemniakami i kukurydzą.

• Kąpiele w błocie

   W lecie dziki chętnie zażywają kąpieli błotnych. Taplają się wtedy w wielkich kałużach. Błoto oblepia ich sierść i działa jak środek odstraszający owady. Woda dodatkowo pomaga im ochłodzić się. Po takiej kąpieli dziki lubią ocierać się o drzewa.

Locha z warchlakami

• Dzikusek

   Dzik ma doskonale rozwinięty zmysł węchu i słuchu. Jest bardzo spostrzegawczy i niezmiernie czujny. Natychmiast dostrzega nawet najmniejszy ruch w gęstwinie leśnej i ucieka jak najszybciej. Samica gdy przebywa z młodymi, gdy tylko poczuje się niepewnie i uzna, że młodym grozi niebezpieczeństwo-zaatakuje.

• Warchlaczki

   Młode dziki przypominają wyglądem rodziców, ale ubarwienie ich sierści jest zupełnie inne. Warchlaki są rudobrązowe w podłużne jasne paski (gdy dorosną pasy zanikają, a sierść ciemnieje).

Pozdrawiam 

Patrycja